سیاره سرخ فاصله زیادی از زمین دارد، اما چالشها غیرقابل حل نیستند.
سام مککی: آیا انسانها میتوانند فراتر از دنیای خود گسترش یابند و در سیاره مریخ سکونتگاههایی ایجاد کنند؟ ایده سکونت در سیاره سرخ دهههاست که مطرح شده است. با این حال، توسط شکاکان در بهترین حالت به عنوان یک توهم و در بدترین حالت صرفاً لافزنی تلقی شده است.
مریخ ممکن است از جهاتی سطحی شبیه به زمین به نظر برسد. اما جو آن رقیق است و انسانها برای زندگی در سطح آن به زیستگاههای تحت فشار نیاز دارند.
با این وجود، در دورانی که گردشگری فضایی ممکن شده است، سیاره سرخ به سرزمین رویایی برای افراد ثروتمند عجیب و غریب و آرمانشهریهای فناوری تبدیل شده است. همانطور که اغلب در ارتباطات علمی اتفاق میافتد، شکافی بین میزان نزدیکی ما به این هدف نهایی و درک عمومی از آن وجود دارد.
با این حال، من معتقدم که منطقی برای سکونت در مریخ وجود دارد و این هدف آنقدرها هم که برخی تصور میکنند دور نیست. در واقع چند دلیل خوب برای خوشبینی در مورد آینده بشریت در سیاره سرخ وجود دارد.
اول اینکه، مریخ قابل دسترسی است. در طول همترازی بهینه بین زمین و مریخ هنگام چرخش این دو سیاره به دور خورشید، سفر با فضاپیما به آنجا در شش تا هشت ماه امکانپذیر است. برخی از طرحهای موتور جدید بسیار جالب نشان میدهند که این کار میتواند در دو ماه انجام شود. اما بر اساس فناوری آمادهی استفاده، سفر فضانوردان به مریخ شش ماه و بازگشت به زمین شش ماه طول میکشد.
فضانوردان قبلاً این مدت را در ایستگاه فضایی بینالمللی (ISS) و در آزمایشگاه مداری شوروی میر سپری کردهاند. ما میتوانیم با خیال راحت به آنجا برویم و قبلاً نشان دادهایم که میتوانیم به طور مطمئن رباتها را روی سطح آن فرود بیاوریم. هیچ دلیل فنی وجود ندارد که نتوانیم همین کار را با انسان انجام دهیم.
دوم اینکه، مریخ سرشار از مواد خامی است که برای “زندگی مستقل” انسانها، به عبارت دیگر، دستیابی به سطح خودکفایی، مورد نیاز است. سیاره سرخ دارای کربن، نیتروژن، هیدروژن و اکسیژن فراوان است که میتوان با استفاده از فرآیندهای توسعه یافته در زمین، آنها را جدا و ایزوله کرد. مریخ از جهات متعددی جالب و مفید است که ماه نیست. و ما در زمین فناوریهایی داریم که ما را قادر میسازد با استفاده از مواد آن در مریخ بمانیم و ساکن شویم.
سومین دلیل برای خوشبینی به مریخ، فناوریهای جدید رادیکالی است که میتوانیم در یک مأموریت سرنشیندار به این سیاره از آنها استفاده کنیم. به عنوان مثال، Moxie (آزمایش استفاده از منابع درجا برای تولید اکسیژن در مریخ) پروژهای است که توسط دانشمندان مؤسسه فناوری کالیفرنیا (Caltech) توسعه یافته است که جو مریخ را میمکد و آن را به اکسیژن تجزیه میکند. محصولات جانبی این فرآیند – مونوکسید کربن، نیتروژن و آرگون – میتوانند تخلیه شوند.
هنگامی که این دستگاهها در مقیاس بزرگتر ساخته شوند، قادر خواهند بود اکسیژن را از هیدروژن جدا کنند تا هوای قابل تنفس، سوخت موشک و آب تولید کنند. این امر سفر به سیاره و زندگی در سطح آن را آسانتر میکند زیرا نیازی به آوردن این کالاها از زمین نیست – آنها میتوانند پس از رسیدن به مریخ در آنجا ساخته شوند. تولید سوخت در سطح همچنین هر زیستگاه آینده را کمتر به وسایل نقلیه برقی یا خورشیدی وابسته میکند.
اما چگونه زیستگاهها را برای ساکنان مریخ خود میسازیم؟ ملودی یاشر، معمار فضایی، طرحهای مبتکرانهای را برای استفاده از رباتها برای چاپ سه بعدی زیستگاهها، سکوهای فرود و هر آنچه برای زندگی انسان در مریخ لازم است، توسعه داده است. استفاده از رباتها به این معنی است که همه اینها میتوانند قبل از فرود انسان در مریخ ساخته شوند. خانههای چاپ سه بعدی قبلاً روی زمین به نمایش گذاشته شدهاند.
همچنین داوطلبان مدتی را در زیستگاههای شبیهسازیشده مریخ در اینجا روی زمین سپری کردهاند. اینها به عنوان مشابهات مریخ شناخته میشوند. دکتر طب اورژانس، بث هیلی، یک سال را در قطب جنوب (که شباهتهای زیادی با زندگی در سیارهای دیگر دارد) برای آژانس فضایی اروپا (Esa) زمستانگذرانی کرد و به طور مرتب تجربهی خود را به اشتراک میگذارد.
او تنها نیست، زیرا هر سال پروژههای جدیدی در غارها، بیابانها و سایر محیطهای شدید دیده میشود، جایی که مطالعات طولانیمدت میتوانند خواستههای جسمی و روانی از انسانهایی که در چنین محیطهای منزوی زندگی میکنند را بررسی کنند.
در نهایت، طرح مریخ مستقیم که توسط دکتر رابرت زوبرین ابداع شده، بیش از ۳۰ سال است که وجود داشته و با رشد بخش خصوصی برای در نظر گرفتن فناوری مدرن اصلاح شده است. طرح اصلی بر اساس استفاده از موشک ساترن V (که برای مأموریتهای آپولو در دهههای ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ استفاده میشد) برای پرتاب افراد بود. با این حال، این کار اکنون میتواند با استفاده از موشک فالکون ۹ اسپیسایکس و یک کپسول دراگون اسپیسایکس برای حمل خدمه انجام شود.
چندین پرتاب بدون سرنشین از زمین میتواند تجهیزات لازم را به مریخ منتقل کند. اینها میتواند شامل وسیله نقلیهای برای بازگشت اعضای خدمه باشد. این بدان معناست که همه چیز میتواند برای اولین خدمه پس از ورود آنها آماده باشد.
برای فضانوردانی که سفر به مریخ را انجام میدهند، تشعشع بزرگترین مشکل است. اما استفاده از مواد خاص در دیوارههای فضاپیما یا ساخت یک پناهگاه محافظ در داخل وسیله نقلیه میتواند فضانوردان را از ذرات پرانرژی محافظت کند. ایدههای مشابه میتواند برای زیستگاههای چاپ سه بعدی در سطح مریخ اعمال شود. به طور متناوب، ساکنان میتوانند زیر زمین یا در غارهای مریخ زندگی کنند.
در مریخ، یک تأخیر ۲۴ دقیقهای در ارتباط با زمین وجود دارد. این بدان معناست که مریخیها از ابتدا باید خودکفا باشند و وابستگی کمتری به دنیای خود داشته باشند. در حالی که این میتواند چالشهایی ایجاد کند، آنها غیرقابل حل نیستند.
وسیله نقلیه استارشیپ ایلان ماسک، که با قدرتمندترین موشک ساخته شده تا کنون پرتاب میشود، میتواند یک تغییر دهنده بازی باشد. استارشیپ در حال حاضر در تأسیسات اسپیسایکس در جنوب تگزاس در حال آزمایش است. اغراق نیست اگر بگوییم یک استارشیپ قابل اعتماد، که مجوز حمل انسان را دریافت کرده است، میتواند چه کاری برای اکتشاف ماه و مریخ انجام دهد.
هزینههای کمتر، محمولههای بالاتر و خدمههای بزرگتر، همگی یک برنامه بسیار کارآمدتر برای اکتشاف ماه و مریخ را ایجاد میکنند. با این حال، حتی بدون آن، هر آنچه برای سفر به مریخ نیاز داریم در حال حاضر در دسترس است یا در مراحل پایانی هیجانانگیز توسعه قرار دارد. کمبودی از فضانوردان مناسب و مشتاق برای رفتن وجود نخواهد داشت.
منبع: theconversation