در دوران هخامنشیان، سیستم پولی واحدی در سراسر امپراطوری وجود نداشت. به دلیل گستردگی قلمرو هخامنشیان، ساتراپی‌ها یا استان‌های مختلف از واحدهای پولی متفاوتی استفاده می‌کردند. با این حال، دو نوع سکه رایج در سراسر امپراطوری رواج داشت:
۱. سکه‌های طلا به نام «داریک»:
- داریک، مهم‌ترین سکه طلا در دوران هخامنشیان بود.
- وزن هر داریک حدود 8.4 گرم بود و از طلای خالص ساخته می‌شد.
- داریک به عنوان یک واحد پولی با ارزش بالا شناخته می‌شد و برای معاملات بزرگ و بین‌المللی مورد استفاده قرار می‌گرفت.
- تصویری از داریوش بزرگ، پادشاه هخامنشی، بر روی سکه‌های داریک نقش بسته بود.
۲. سکه‌های نقره به نام «شکل»:
- شکل، سکه نقره رایج در دوران هخامنشیان بود.
- وزن هر شکل حدود 5.6 گرم بود و از نقره خالص ساخته می‌شد.
- شکل برای معاملات روزمره و خرید و فروش کالاهای عمومی مورد استفاده قرار می‌گرفت.
- تصویری از کمان و تیر بر روی سکه‌های شکل نقش بسته بود.
علاوه بر داریک و شکل، سکه‌های دیگری نیز در برخی از ساتراپی‌ها رواج داشتند. برای مثال، در ایالت لیدیه، از سکه‌های الکتروم (آلیاژ طلا و نقره) به نام «سیکل» استفاده می‌شد.
در دوران هخامنشیان، از فلزات دیگری مانند مس و برنز نیز برای ساخت سکه‌های کم‌ارزش‌تر استفاده می‌شد. این سکه‌ها برای معاملات خرد و جزئی مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
سیستم پولی هخامنشیان، سیستمی پیچیده و متنوع بود. با این حال، استفاده از سکه‌های طلا و نقره به عنوان واحدهای پولی رایج، به تسهیل تجارت و مبادلات اقتصادی در سراسر امپراطوری هخامنشیان کمک می‌کرد.