شاید داستان جذاب قهرمان جنگ، آبنر دبلدی، که بیس بال را در کوپرستاون، نیویورک اختراع کرد را شنیده باشید. متأسفانه، این کمی افسانه ای است. داستان واقعی درباره اینکه چه کسی بیس بال را اختراع کرده است، کمی پیچیده‌تر و کمتر عاشقانه است.
بیس بال احتمالاً در اوایل دهه 1800، شاید به عنوان ترکیبی از چندین بازی مختلف با چوب و توپ که برای قرن‌ها وجود داشته‌اند، ریشه گرفته است. این بازی‌های پیش‌بیس بال شامل کریکت انگلیس یا راوندز و حتی بازی‌هایی که در مصر باستان، توسط قبایل مایا یا در فرانسه انجام می‌شد، بود، اگرچه داستان انگلیس محتمل‌ترین است.
می‌توان برخی شباهت‌های آنچه به بیس بال تبدیل شد را به نیویورک دهه 1800 نسبت داد، زمانی که گروه‌هایی از مردان شروع به ساختن قوانین خود کردند. باشگاه بیس بال نیکرباکر نیویورک، اولین تلاش واقعی را با گروهی از مردان در کمیته قوانین انجام داد که 20 قانون را در یک پارامتر، به نام قوانین نیکرباکر، مشخص کردند که خطوط فاول، فاصله بین پایه‌ها، محدودیت سه آوت و (بدون شک، با ذهنیت ایمنی اول) حذف قانون سبک داجبال که برای بیرون کردن یک دونده می‌توانستید او را با یک توپ پرتاب شده بزنید، را تعیین کرد. (لژیون بازیکنانی که بعداً آمدند می‌توانند از این مردان در نیویورک برای این قانون تشکر کنند.) در ژوئن 1846، از این قوانین در یک بازی بین نیکرباکرها و نیویورک ناینز کریکت استفاده شد که به عنوان اولین بازی رسمی بیس بال شناخته می‌شود.
یک عضو کلیدی باشگاه اولیه نیکرباکر، دکتر پزشکی دانیل (“داک”) آدامز بود که به زودی ریاست باشگاه را بر عهده گرفت. او بازی جوان را از پیدا کردن تجهیزات تا تشکیل تیم‌های جدید، حمایت کرد. در سال 1857، آدامز قوانین نیکرباکر را گسترش داد و یک نسخه رسمی‌تر، به نام قوانین بیس بال در اولین کنگره تمام بازیکنان بیس بال، ایجاد کرد. در حالی که آدامز اغلب به دلیل تأثیر اولیه خود لقب “پدر بیس بال” را دریافت می‌کند، هیچ فردی این بازی را اختراع نکرده است. شکل‌گیری بازی یک تلاش جمعی بود، به لطف اعضای باشگاه بیس بال نیکرباکر نیویورک.