در طول سال‌ها، بسیار درباره دودو نوشته شده است، اما بخش بسیار کمی از آن بر اساس نحوه‌ی زندگی این پرندگان است.
این پرنده‌ی پرواز نایافته‌ی نمادین، که زمانی در جزیره‌ی موریس زندگی می‌کرد، شاید شناخته‌شده‌ترین نمونه‌ی گونه‌ای است که توسط انسان شکار شده و منقرض شده است – موجودی که از آن زمان به عنوان مترادف با این ایده شناخته می‌شود که فعالیت‌های ما در این سیاره می‌تواند پیامدهای وحشتناکی برای گونه‌های دیگر داشته باشد.
اولین برخورد گزارش‌شده با یک دودو توسط ملوانان هلندی در سال 1598 صورت گرفت و تا سال 1662، این گونه به دلیل شکار و تخریب زیستگاه خود کاملاً نابود شده بود.
اما این پرندگان واقعاً چگونه بودند و اکنون چه چیزی می‌توانیم در مورد آن‌ها یاد بگیریم؟
در یک مطالعه‌ی جدید، محققان برای رفع تمام سوءتفاهم‌های رایج در مورد دودو، به بررسی بیش از 400 سال ادبیات علمی و مجموعه‌ها پرداختند.
آن‌ها دریافتند که در سال‌های پس از انقراض دودو، سردرگمی زیادی در مورد آن وجود داشت.
دکتر مارک یونگ از دانشگاه ساوت‌همپتون، نویسنده‌ی اصلی این مطالعه، گفت: «تا قرن‌های هجدهم و اوایل نوزدهم، دودو و سولیتیر به عنوان موجودات افسانه‌ای در نظر گرفته می‌شدند.»
«این دانشمندان عصر ویکتوریا بودند که با کار سخت خود ثابت کردند که دودو و سولیتیر افسانه‌ای نیستند بلکه کبوترهای زمینی غول‌پیکری بودند.»
همچنین سوءتفاهم‌های زیادی در مورد اینکه دودو در واقع در زندگی چگونه بود، وجود دارد.
دکتر یونگ گفت: «آیا دودو واقعاً آن حیوان احمق و کندی بود که ما باور داریم؟»
«چندین گزارش کتبی از دودوهای زنده می‌گویند که این حیوان سریع‌القدم بود و جنگل را دوست داشت.»
«شواهدی از نمونه‌های استخوانی نشان می‌دهد که تاندون دودو که انگشتان پاهایش را می‌بست، بسیار قدرتمند بود، مشابه پرندگان کوهنوردی و دویدن امروزی.»
«دودو تقریباً مطمئناً حیوانی بسیار فعال و بسیار سریع بوده است.»