هلن کلر چگونه هواپیما را پرواز داد؟

در ژوئن ۱۹۴۶، هواپیمایی از رم به پاریس سفر کرد و از دریای مدیترانه عبور کرد. هیچ چیز غیرعادی در مورد این پرواز وجود نداشت، به جز یک چیز: به مدت ۲۰ دقیقه از سفر هواپیما، یکی از مسافران آن خلبان شد. این مسافر دکتر هلن کلر، نویسنده، مربی و فعال آمریکایی بود که از کودکی هم نابینا و هم ناشنوا بود.

اگرچه بسیاری از زنان هم‌نسل او به ندرت یا هرگز با هواپیما سفر نمی‌کردند، این اولین بار نبود که کلر در هوا بود. اولین پرواز او به عنوان مسافر در سال ۱۹۱۹ در صحنه فیلم “تحویل”، یک فیلم بیوگرافی درباره زندگی او، انجام شد که در آن او واقعاً ظاهر شد. اگرچه کلر تا ۱۶ سالگی در سراسر ایالات متحده و تا ۲۴ سالگی در سطح بین‌المللی شناخته شده بود، برخی از مردم هنوز شک داشتند که یک فرد نابینا و ناشنوا بتواند با افراد شنوا ارتباط برقرار کند یا از دانشگاه فارغ‌التحصیل شود – که هر دو را کلر قبلاً به دست آورده بود. برای مقابله با این شک و تردید، تهیه‌کنندگان “تحویل” می‌خواستند، همانطور که توضیح دادند، “او را در حال انجام همه کارهایی که افراد سالم انجام می‌دهند نشان دهند”، از جمله “صحنه‌هایی که او لباس می‌پوشد، فقط برای نشان دادن به مردم که می‌تواند، و در آن می‌خوابد، تا به کنجکاوان ثابت کند که چشمانش را می‌بندد.” و از آنجایی که هواپیما، که در آن زمان هنوز یک فناوری جدید بود، بسیار محبوب بود، تهیه‌کنندگان تصمیم گرفتند که کلر را در حال پرواز نیز نشان دهند.

اگرچه کلر می‌دانست که گنجاندن این صحنه در یک فیلم بیوگرافی ادعایی پوچ است (و او اغلب هنگام یافتن فیلمنامه غیر واقعی با تیم تولید مشاجره می‌کرد)، او از فرصت پرواز هیجان‌زده بود. یک خبرنامه این رویداد را روایت کرد، احتمالاً به عنوان تبلیغ برای فیلم:

“هلن کلر خود هرگز از اقدام فیزیکی نترسیده است. در کودکی، او یاد گرفت که با طنابی دور کمرش، بسته شده به یک میخ روی ساحل، به داخل دریا شیرجه بزند. او از سورتمه سواری لذت برده است، با سر به پایین از شیب‌های نیو انگلند سقوط کرده است. و او همچنین می‌داند که اگر قرار است علاقه عمومی را به توانایی‌های نابینایان برانگیزد، تقریباً هر کاری که بتواند برای جلب توجه انجام دهد توجیه خواهد داشت… هلن به مدت نیم ساعت در هوا است و می‌گوید احساس آزادی فیزیکی بیشتری نسبت به هر زمان دیگری در زندگی خود دارد.”

با پیشرفت فناوری پرواز، کلر فرصت‌های بیشتری برای احساس آن آزادی فیزیکی یافت. در سال ۱۹۳۱ او مسافری در یک پرواز طولانی از نیوآرک، نیوجرسی، به واشنگتن دی سی بود، یک سفر ۲۰۰ مایلی (۳۲۲ کیلومتری) که با ملاقات با رئیس جمهور ایالات متحده به پایان رسید. نیویورک تایمز این پرواز را پوشش داد و گزارش داد که کلر هواپیما را شبیه به “پرنده بزرگ و زیبایی که در آسمان‌های نامحدود پرواز می‌کند” دانست.

و این ما را به سال ۱۹۴۶ بازمی‌گرداند: سالی که هلن کلر خودش هواپیما را خلبانی کرد. کلر و همراهش پولی تامسون، که صحبت‌های کلر را به دیگران ترجمه می‌کرد و با فشار دادن نمادها به دستش با کلر صحبت می‌کرد، برای کمک به بنیاد آمریکایی برای نابینایان خارج از کشور به اروپا (و بعداً هند، آفریقا و خاورمیانه) سفر می‌کردند. هنگامی که هواپیمای کوچک از دریای مدیترانه عبور کرد، کلر کنترل‌های خلبان را به دست گرفت. بعداً او این داستان را به یک خبرنگار اسکاتلندی “با همان روشی که هواپیما را خلبانی کرد، از طریق ‘گفتگو’ دستی بین خودش و [تامسون]” گفت. تامسون دستورالعمل‌های خلبان را به کلر امضا کرد، همانطور که کلر در صندلی کمک خلبان، کنترل را به دست گرفت. تامسون گفت: “خدمه هواپیما از لمس حساس او روی کنترل‌ها شگفت‌زده شدند. هیچ لرزشی یا ارتعاشی وجود نداشت. او فقط آنجا نشست و هواپیما را آرام و پایدار پرواز داد.” به عنوان خلبان، کلر “حرکت ظریف” هواپیما را بهتر از همیشه احساس کرد.