چارلز کانینگهام بایکوت (۱۸۳۲-۱۸۹۷) کاپیتانی در ارتش بریتانیا بود که نام او به طور ناخواسته به عنوان مترادف با “تحریم” و “طرد اجتماعی” در فرهنگ لغت انگلیسی ثبت شد. داستان بایکوت به اواخر دهه ۱۸۰۰ و دوران ناآرامی‌های ایرلند باز می‌گردد.
زمینه تاریخی:
در آن زمان، ایرلند تحت تسلط بریتانیا بود و بسیاری از مردم ایرلند از ظلم و ستم استعمارگران رنج می‌بردند. یکی از مسائلی که کشاورزان ایرلندی با آن روبرو بودند، اجاره‌های سنگینی بود که زمین‌داران انگلیسی به آنها تحمیل می‌کردند. در سال ۱۸۸۰، به دلیل شرایط بد آب و هوایی و کمبود محصول، کشاورزان خواهان تخفیف در اجاره‌ها شدند.
نقش بایکوت:
چارلز بایکوت به عنوان مباشر یک زمین‌دار انگلیسی به نام لرد ارن، مسئول جمع‌آوری اجاره‌ها بود. او با قاطعیت تمام، از کشاورزان ایرلندی که توان پرداخت اجاره کامل را نداشتند، اخراج می‌کرد. این موضوع خشم مردم ایرلند را برانگیخت و آنها به رهبری چارلز استوارت پارنل، رهبر ملی‌گرایان ایرلندی، تصمیم به تحریم بایکوت گرفتند.
تحریم بایکوت:
مردم ایرلند با بایکوت کامل چارلز بایکوت، او را از نظر اجتماعی طرد کردند. آنها از کار کردن برای او، خرید از او، و حتی صحبت با او خودداری کردند. این تحریم به طور کامل زندگی بایکوت را فلج کرد. او مجبور شد برای انجام کارهای روزمره خود، از افراد خارج از منطقه کمک بگیرد.
تاثیرات:
تحریم بایکوت به عنوان یک ابزار قدرتمند اعتراضی، به سرعت در سراسر ایرلند و جهان شناخته شد. این روش، راهی مسالمت‌آمیز برای مردم تحت ستم بود تا صدای خود را به گوش ظالمان برسانند.
میراث:
چارلز بایکوت در سال ۱۸۹۷ درگذشت، اما نام او به عنوان نمادی از تحریم و طرد اجتماعی باقی ماند. امروزه، کلمه “بایکوت” در زبان‌های مختلف به عنوان فعلی به معنای “تحریم” و “طرد” به کار می‌رود.