واترفون، سازی منحصر به فرد و جادویی که با ظاهری عجیب و غریب و صدایی وهمآور، شنونده را به دنیای اسرار و رمز و راز میبرد. این ساز کوبهای که در سال 1969 توسط ریچارد واترز اختراع شد، به سرعت جای خود را در موسیقی متن فیلمهای ترسناک و علمی تخیلی باز کرد و به عنصری جداییناپذیر برای خلق فضایی دلهرهآور و مرموز تبدیل شد.
ظاهری عجیب و صدایی مسحور کننده
واترفون از بدنهای فلزی با حفرههای متعدد و میلههای برنزی با طولهای مختلف تشکیل شده است. نوازنده با نواختن میلهها با کمان یا مضراب، صداهایی هارمونیک و وهمآور را خلق میکند که گویی از اعماق دریا یا تاریکی فضا به گوش میرسد.
کاربردهای واترفون
همانطور که گفته شد، واترفون به طور گسترده در موسیقی متن فیلمهای ترسناک و علمی تخیلی به کار میرود. از جمله فیلمهای مشهوری که از این ساز استفاده کردهاند میتوان به “روانی” (Psycho)، “جنگیر” (The Exorcist) و “بیگانه” (Alien) اشاره کرد.
اما کاربرد واترفون به ژانر وحشت محدود نمیشود. این ساز در موسیقی تجربی، امبینت و حتی کلاسیک نیز مورد استفاده قرار گرفته است. نوازندگانی مانند تری بوچارد، مایکل استرن و لیزا جرارد از جمله مشهورترین نوازندگان واترفون در جهان هستند.
مزایای واترفون
- صدای منحصر به فرد: واترفون صدایی خاص و جادویی دارد که هیچ ساز دیگری نمیتواند آن را تقلید کند.
- قابلیتهای منحصر به فرد: واترفون قادر به تولید صداهای هارمونیک، وهمآور و دلهرهآور است که برای خلق فضایی خاص در موسیقی متن فیلمها و آهنگسازی ایده آل است.
- نوازندگی آسان: واترفون سازی نسبتاً آسان برای یادگیری است و نوازندگان با کمی تمرین میتوانند به سرعت به مهارت کافی در نواختن آن دست پیدا کنند.
معایب واترفون
- قیمت بالا: واترفون سازی نسبتاً گران است و ممکن است برای همه نوازندگان مقرون به صرفه نباشد.
- حمل و نقل دشوار: واترفون سازی بزرگ و حجیم است و حمل و نقل آن دشوار است.
- محدودیت در ژانر: واترفون به طور کلی در ژانرهای خاصی مانند وحشت و علمی تخیلی کاربرد دارد و ممکن است برای همه سبکهای موسیقی مناسب نباشد.
جمعبندی
واترفون سازی منحصر به فرد و جادویی است که با صدایی خاص و مسحور کننده، شنونده را به دنیای اسرار و رمز و راز میبرد. این ساز علیرغم برخی معایب، به دلیل قابلیتهای منحصر به فرد و کاربردهای گسترده در موسیقی متن فیلمها و آهنگسازی، به عنوان یک ساز محبوب و پرطرفدار شناخته میشود.