عهدنامه زهاب، سند جدایی عراق از ایران
عهدنامه زهاب یا عهدنامه قصر شیرین توافقی است که میان صفویان ایران و امپراتوری عثمانی در ۱۷ مه ۱۶۳۹ میلادی در شهر قصر شیرین امضا شد. این پیمان‌نامه در واقع به جنگی که از سال ۱۶۲۳ آغاز شده بود و همچنین به مبارزات ۱۵۰ ساله دو کشور که بیشتر بر سر اختلافات ارضی صورت می‌گرفت، پایان داد.
بر اساس این عهدنامه، ایران تمام سرزمین‌های بِینُ‌الْنَهرِینْ (دربگیرنده رودهای دجله و فرات و اروندرود) را به عثمانی واگذار کرد. این شامل استان‌های کرمانشاه، ایلام، بخش‌هایی از خوزستان و لرستان امروزی بود. همچنین، ایران حق حاکمیت عثمانی بر بغداد و سایر شهرهای بِینُ‌الْنَهرِینْ را به رسمیت شناخت.
عهدنامه زهاب نقطه عطفی در روابط ایران و عثمانی بود و به مرزهای امروزی دو کشور شکل داد. این عهدنامه همچنین به رسمیت شناختن عراق به عنوان یک کشور مستقل را تسهیل کرد.
پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی در پایان جنگ جهانی اول، عراق به عنوان یک کشور مستقل تحت قیمومیت بریتانیا اعلام شد. در سال ۱۹۳۲، عراق به استقلال کامل دست یافت.
با این حال، اختلافات مرزی میان ایران و عراق همچنان ادامه داشت. در سال ۱۹۳۷، دو کشور با میانجیگری دولت الجزایر عهدنامه الجزایر را امضا کردند که به تعیین مرزهای جدید میان ایران و عراق انجامید.
عهدنامه الجزایر به رسمیت شناختن مرزهای امروزی ایران و عراق را تضمین کرد. این عهدنامه همچنین به همکاری‌های اقتصادی و فرهنگی میان دو کشور کمک کرد.